23 Eylül 2011 Cuma

ARA VERMEK YADA VERMEMEK..İŞTE BÜTÜN MESELE BU..

Yine uzun zaman oldu yazmayalı yazamayalı.Artık yazamıyorum.Ciddi anlamda yazma kaybına uğradım.Düşündüklerimi kelimelere dökememek bir türlü, artık düşündüklerimi ifade dahi edemiyorum.Artı birde unutkanlık cabası.Geçenlerde kuzenim Pınar'la akşam bizim balkonda oturup kahve keyfi yaparken bir yandan da eski günlerden bahsediyorduk.O anlatıyor bense "hadi yaa onu da mı yapmıştık, aaa o kimdi ki" şeklinde sorularla ona eşlik ettim.Ve anladım ki ben çok ama çok vahim durumdayım.Bu kadar unutkanlık hiç ama hiç normal değil. Geçmişimden bazı parçaları silmişim resmen. Ben böyleyim işte bu aralar.Tabi unutmadan birde sinirlerimin ne kadar gergin olduğunu söylemeliyim.Her an evde bir sinir harbi yaşanması sözkonusu.En ufak şeyler bile sinirlerimi yıpratmaya yetiyor.Üstelik tahammül sınırım neredeyse sıfıra yakın.Böyle olunca da kızların yaptığı en ufak bir hata bile hoop evde sesimin yükselmesine neden oluyor.Bunun için evde olmamıza bile gerek yok.Zaman ve mekan artık önemli değil benim için.Eskiden sokakta çocuklarına bağıran kadınları ayıplardım."cık cık cık ne kadar ayıp.Kadına bak çocuğuna nasıl da bağırıyor" şeklinde. Çok utanç verici ki şimdi aynı şeyi bende yapıyorum.Dün kızları aldık eve gidiyoruz arabada.Ve ben M.ye et alalım akşama yiyelim şeklinde fikren telkinde bulunuyorum.O da bana "aslında dün kipa dan alacaktım ama satıcı etin sinirli olduğunu söyledi bende almadım bu yüzden" dedi.Karya ise damla'ya dönerek ve kıkırdayarak "bak Damma et annem gibi sinirliymiş kikiki" şeklinde bir cümleyle yanıt verince ben ne yapacağımı bilemedim.Artık pes diyorum sadece.Bu çocuklar acaip yaratıklar oldular.
Bunlar kesin büyük aslında ama çocuk taklidi yapıyorlar.Bunlar gerçek anlamda CÜCEEEE...
Bazen bana verilen cevapları duysanız aklınız şaşar.Çünkü ben hakikaten çoğu zaman dumur oluyorum.Yok böyle cevaplar.Özelikle Damla bu konuda çok iyi.Çok hazır cevap bir cüce.
Bana karışmayınlardan tutunda bize akıl vermelere kadar her şeye mantıklı konuşmaları var.
İnanılmaz.
Büyüyecekler mi, büyüyorlar mı derken büyüdüler işte.Şimdi kreşte ikinci yılımıza başladık.Ve başlarken hiç sorun yaşamadık.Bir önceki sınıfları güllerdi (hala güller) oradaki arkadaşları ve öğretmenleri menekşeye geçtiler.Biz ise güllerde kaldık.Bu durum benim canımı çok sıkmıştı.Kızlar küçük diye güllerde kalmasını önermişti Müdüre Hanım.Bense tedirgindim bu konuda.Arkadaşları ve öğretmenlerinden ayrılacak olmaları, yeni çocukların gelecek olması kızları olumsuz etkiler diye düşünüyordum.Ama yanılmışım.Benim cücelerim ne kadar güçlü olduklarını bana bir kez daha gösterdiler.Hiç zorluk yaşamadılar.Şu kısacık hayatlarında sevdikleri herkesin-Hilal abla, anane, öğretmenleri ve arkadaşlarının-onları terkettiklerini düşünecekler diye korkuyordum halbu ki ben.Bütün bunların onlar için derin izler bırakacağını düşünüyordum.Ama yanılmışım.Asıl derin izler bende kalmış anlaşılan.Ben onlardan daha zayıfmışım açıkçası.

Umarım bundan sonra sıcağı sıcağına yazabilirim.Yoksa şu oturtmalı kelimeleri ve cümleleri mümkün değil hatırlayamam.
Fotoları daha sonra eklerim.