Tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yere geldim.Bloguma dönmek istiyorum artık.Ama bazen içim öyle soğuk oluyor ki.Geliyorum bakıyorum ve gidiyorum.Yazmak istemiyorum.Okumak istemiyorum.Hiç bir şey yapmak istemiyorum.Şu geçen zamanda gerçekten kötü günler geçirdim.Biliyorsunuz önce annemi kaybettim.Onun acısını daha unutamadan bu kezde büyük abimi ani bir kalp krizi nedeniyle yitirdim.İşte bu çok koydu bana.31 Aralık 2011 akşam saat 18,30 da abim gitti.Sonsuza kadar hemde.Annem ve babamın yanına.Şu koca dünyada kendi geçmişimden sadece iki kişi kaldık.Küçük abim ve ben.İkimizde yeni yaşamlarımızda yalnız değiliz çok şükür.Eşlerimiz ve çocuklarımız var.Bizi hayatta tutan yegane varlıklar.Ama insan geçmişine dönüp bakınca ne çok şey yitridiğini farkediyor.Yaşlandıkça sevdiklerimizi birer birer kaybediyoruz.Hani var ya bir şarkı..Diyor ya....
Anason kokarken sofralar
Yaşlandırıyor seni aynalar !
Her geçen yıl birer birer
Masadan eksiliyor dostlar.
Koca bir ahhhh çekiyorum bende...Yaşlanıyoruz işte..Hiç bir şey aynı kalmıyor.Biz yaşlanıyoruz, çocuklarımız ise büyüyor..Kızlarım 4 yaşını doldurdu.Artık kocaman çocuk oldular.Ve her geçen gün yeni şeyler öğrenip, muhakeme yapıyorlar.MAntıklarına hayranım.
Günlerce 9 martın gelmesini beklediler.Aslan max filmine gitmek için.O gün geldiğinde ilk sinema deneyeimlerinide yaşamış oldular.Sinemaya gitmek için biraz geç kaldık ama şartlar bizi bekletti ne yapalım.Sonuçta çok beğendiler ve çok eğlendiler.Yeniden sinemaya gelmek için söz aldılar bizden.Bizde buz devri 4 gösterime girince götürmek için söz verdik..
